5.लोकमान्य टिळक (१९५६-१९२०)

जन्म: २३ जुलै १८५६

मृत्यू: १ ऑगस्ट १९२० ( पुणे महाराष्ट्र)

पूर्ण नाव: केशव गंगाधर टिळक

जन्मस्थान

रत्नागिरी, महाराष्ट्र

मुळ गाव : चिखलगाव

आई पार्वतीबाई

पुरस्कार : लोकमान्य भारतीय असंतोषाचे जनक

प्रभाव: शिवाजी महाराज, तात्या टोपे, महाराणा प्रताप

वडील गंगाधर रामचंद्र टिळक

पत्नी सत्यभामाबाई

अपत्ये श्रीधर बळवंत टिळक

:

जानेवारी १८८० न्यु इंग्लिश स्कूलची स्थापना

स्वराज्य हा माझा जन्मसिद्ध हक्क आहे आणि तो मी मिळवणारच', हे वाक्य आजचे नाही, पण ते वाचून, ऐकल्यावर बाळ गंगाधर टिळक आठवतात, हे वाक्य प्रत्येक वेळी बोलताना किंवा ऐकताना जोश, उत्साह आणि उमेद जाणवते. बाळ गंगाधर टिळक हे लोकमान्य टिळक म्हणूनही ओळखले जातात. लोकमान्य ही पदवीही त्यांना देण्यात आली. लोकमान्य म्हणजे लोकांनी स्वीकारलेला नेता. लोकमान्यांशिवाय त्यांना हिंदू राष्ट्रवादाचे जनक देखील म्हटले जाते.

जन्म

बाळ गंगाधर टिळक यांचा जन्म 23 जुलै 1856 रोजी झाला आणि 1 ऑगस्ट 1920 रोजी त्यांचे निधन झाले. ते एक भारतीय राष्ट्रवादी, शिक्षक, समाजसुधारक, वकील आणि स्वातंत्र्यसैनिक होते. ते भारतीय स्वातंत्र्यलढ्यातील पहिले लोकप्रिय नेते बनले. ते हिंदू म्हणून ओळखले जात होते. त्यांना राष्ट्रवादाचे जनक देखील म्हटले जाते. बाळ गंगाधर टिळक हे ब्रिटीश राजवटीत स्वराज्याचे पहिले आणि खंबीर पुरस्कर्ते मानले जातात. त्या काळात त्यांनी मराठी भाषेत नारा दिला, त्यांचा मराठी भाषेत दिलेला नारा आहे. "स्वराज्य हा माझा जन्मसिद्ध हक्क आहे आणि तो मी मिळवणारच" खूप प्रसिद्ध झाला. त्यांनी बिपिन चंद्र पाल, लाला लजपत राय, अरविंद घोष, व्ही.ओ. चिदंबरम पिल्लई आणि मुहम्मद अली जिना यांच्यासह भारतीय राष्ट्रीय काँग्रेसच्या अनेक नेत्यांशी घनिष्ठ युती केली.

सुरुवातीचे जीवन

बाळ गंगाधर टिळक यांचा जन्म 23 जुलै 1856 रोजी महाराष्ट्रातील रत्नागिरी जिल्ह्यातील चिखली गावात झाला. रत्नागिरी गावातून आधुनिक महाविद्यालयात शिक्षण घेतलेले ते भारतीय पिढीतील पहिले सुशिक्षित नेते होते. त्यांनी काही काळ शाळा-महाविद्यालयांमध्ये गणित शिकवले. ते इंग्रजी शिक्षणाचे टीकाकार होते. यामुळे ते भारतीय सभ्यतेचा अनादर शिकवते, असा त्यांचा समज होता. भारतातील शिक्षणाचा दर्जा सुधारण्यासाठी त्यांनी डेक्कन एज्युकेशन सोसायटीची स्थापना केली. शिक्षणाचा दर्जा सुधारण्याच्या दिशेनेही बरेच काम झाले आहे.

राजकीय प्रवास

बाळ गंगाधर टिळकांनी इंग्रजीत मराठा दर्पण आणि मराठीत केसरी नावाची दोन दैनिके सुरू केली, ही दोन्ही दैनिके लवकरच लोकांमध्ये लोकप्रिय झाली. टिळकांनी ब्रिटीश राजवटीच्या क्रौर्याबद्दल आणि भारतीय संस्कृतीच्या न्यूनगंडावर टीका केली होती. ब्रिटीश सरकारने ताबडतोब भारतीयांना पूर्ण स्वराज्य द्यावे, अशी त्यांची मागणी होती. केसरी या वृत्तपत्रात ते इंग्रजांविरुद्ध अतिशय आक्रमक लेख लिहीत असत. या लेखांमुळे त्यांना अनेकवेळा तुरुंगात पाठवण्यात आले.

काँग्रेसमध्ये सामील

त्या काळी काँग्रेसचे राज्य असल्यामुळे ते भारतीय राष्ट्रीय काँग्रेसमध्येही सामील झाले, परंतु लवकरच ते काँग्रेसच्या संयमी वृत्तीच्या विरोधात गेले आणि त्यांच्या विरोधात बोलू लागले. याशिवाय इतर अनेक नेतेही अशाच प्रकारे निषेधार्थ बोलू लागले आणि अनेकजण समर्थनार्थ बोलू लागले. त्‍यामुळे 1907 मध्‍ये कॉंग्रेस अतिरेकी आणि मॉडरेट दलात विभागली गेली. लाला लजपत राय आणि बिपिन चंद्र पाल हे टिळकांना गरम दलात सामील झाले, ते तिघेही लाल-बाल-पाल म्हणून ओळखले जाऊ लागले. 1908 मध्ये टिळकांनी क्रांतिकारक प्रफुल्ल चाकी आणि खुदीराम बोस यांच्या बॉम्ब हल्ल्याचे समर्थन केले, ज्यामुळे त्यांना बर्मा (आता म्यानमार) मंडाले तुरुंगात पाठवण्यात आले. तुरुंगातून बाहेर पडल्यानंतर, ते पुन्हा काँग्रेसमध्ये सामील झाले आणि 1916 मध्ये अॅनी बेझंट आणि मुहम्मद अली जिना यांच्यासमवेत ऑल इंडिया होम रूल लीगची स्थापना केली.

लोकमान्य बाळ गंगाधर टिळक (बाल-पाल-लाल त्रिकूट)

1889 मध्ये टिळक यांनी सर विल्यम वेडरबर्न यांच्या अध्यक्षतेखालील भारतीय राष्ट्रीय काँग्रेसच्या मुंबई अधिवेशनात भाग घेतला. टिळक तेव्हा 33 वर्षांचे होते. त्यांचे समकालीन बनलेले इतर दोन युवक काँग्रेस देखील प्रथमच काँग्रेसच्या मंचावर दिसले - लाला लजपत राय वय 34 आणि गोपाळ कृष्ण गोखले वय 33. 1885 मध्ये काँग्रेसमध्ये मध्यमवर्गाचे वर्चस्व होते, ज्यांचा ब्रिटिशांच्या न्याय आणि निष्पक्षतेच्या भावनेवर आणि चळवळीच्या घटनात्मक आणि कायदेशीर पद्धतींवर विश्वास होता. तथापि, नंतर लॉर्ड कर्झनच्या बंगाल राज्याच्या फाळणीच्या निर्णयामुळे हे बदलले. भारतातील तरुणांनी अतिरेकी राजकारण आणि थेट कृतीकडे वाटचाल केली. बिपीन चंद्र पाल आणि लाला लजपत राय यांच्यासोबत टिळकांनी ब्रिटीशांच्या विरोधात मोहभंगाची संधी साधली आणि मध्यमवर्गाच्या "राजकीय भिक्षा" चा निषेध केला.

भारतीय राष्ट्रीय काँग्रेस

बाळ गंगाधर टिळक 1890 मध्ये भारतीय राष्ट्रीय काँग्रेसमध्ये सामील झाले. ते त्यांच्या काळातील सर्वात प्रमुख कट्टरपंथी होते. याशिवाय लवकर लग्नालाही त्यांचा विरोध होता. म्हणूनच ते 1891 च्या संमती वयाच्या विधेयकाच्या अगदी सुरुवातीपासूनच विरोधात होते, कारण ते हिंदू धर्मावरील अतिक्रमण आणि एक धोकादायक उदाहरण म्हणून पाहत होते. या कायद्याने मुलीचे लग्न करण्याचे किमान वय 10 वरून 12 वर्षे केले.

लेखामुळे देशद्रोहाचा आरोप

बाळ गंगाधर टिळकांनी एकदा त्यांच्या ‘केसरी’ या पत्रात ‘देशाचे दुर्दैव’ असा लेख लिहिला होता, त्यात ब्रिटिश सरकारच्या धोरणांना विरोध करण्यात आला होता. यामुळे, त्यांना 7 जुलै 1897 रोजी देशद्रोहासाठी अटक करण्यात आली. त्यांना मंडाले (ब्रह्मदेश) तुरुंगात 6 वर्षांच्या सश्रम कारावासाची शिक्षा झाली.

6 वर्षे कारावास

ब्रिटिश सरकारने त्यांना 6 वर्षांच्या तुरुंगवासाची शिक्षा सुनावली. तुरुंगवासाच्या काळात टिळकांनी तुरुंग व्यवस्थापनाला आणखी काही पुस्तके लिहिण्यास सांगितले, परंतु ब्रिटिश सरकारने त्यांना राजकीय क्रियाकलाप असलेले असे कोणतेही पत्र लिहिण्यापासून रोखले. टिळकांनी तुरुंगात एक पुस्तकही लिहिले, बाळ गंगाधर टिळकांच्या पत्नीचे त्यांची शिक्षा पूर्ण होण्यापूर्वीच निधन झाले. कारागृहातील एका पत्रावरून त्याला ही बातमी कळली. ब्रिटीश सरकारच्या तुघलकी धोरणामुळे त्यांना त्यांच्या मृत पत्नीचे शेवटचे दर्शनही घेता आले नाही.

मृत्यू

सन 1919 मध्ये काँग्रेसच्या अमृतसर सभेला उपस्थित राहण्यासाठी मायदेशी परतत असताना टिळक इतके मवाळ झाले होते की त्यांनी माँटेग्यू-चेम्सफोर्ड रिफॉर्म्सने स्थापन केलेल्या विधान परिषदेच्या निवडणुकांवर बहिष्कार टाकण्याच्या गांधींच्या धोरणाला त्यांनी विरोध केला नाही. त्याऐवजी टिळकांनी प्रतिनिधींना प्रादेशिक सरकारांमध्ये काही प्रमाणात भारतीय सहभागाची ओळख करून देणार्‍या सुधारणांच्या अंमलबजावणीसाठी त्यांच्या सहकार्याचे धोरण अवलंबण्याचा सल्ला दिला. परंतु नवीन सुधारणांना निर्णायक दिशा देण्याआधीच 1 ऑगस्ट 1920 रोजी मुंबईत त्यांचे निधन झाले. त्यांच्या निधनाबद्दल आदरांजली वाहताना महात्मा गांधींनी त्यांना आधुनिक भारताचे शिल्पकार म्हटले, जवाहरलाल नेहरूंनी त्यांना भारतीय क्रांतीचे जनक म्हटले.